“Το δικό μου ΑΝΤΙΟ στον Κώστα Μιχαλόπουλο” γράφει ο Κώστας Πετρουλάς

Λένε ότι εκείνο που δίνει τη μεγαλύτερη ισορροπία και ικανοποίηση στον άνθρωπο είναι το αίσθημα δικαιοσύνης.

Μπορεί κανένας να είναι πάντα δίκαιος?
Όχι.
Επειδή το απόλυτο δεν είναι ανθρώπινο.
Όμως είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε μια κατηγορία ανθρώπων που όλες οι πράξεις τους οδηγούνται από αυτή την πρόθεση και που η φτιάξη τους είναι από υλικά που δεν αντέχουν τίποτα στραβό γύρω τους.
Τέτοιος ήταν ο Κώστας ο Μιχαλόπουλος.
Πρώτα απ όλα, ένας δίκαιος άνθρωπος.

Αιχμάλωτος στο τρίτο του μάτι, στις ικανότητές του, και στην καλή του την καρδιά, ήταν παρών σε όσα συνέβαιναν γύρω του και αγωνιζόταν να τα οδηγεί.

Για όποιον τον είχε γνωρίσει, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει γιατί είχε ανακατευτεί με τα κοινά και ούτε γιατί του αποδίδουν ένα «ευχαριστώ» συνεργάτες και αντίπαλοι, εκπροσωπώντας μάλλον τους πολίτες που δεν έτυχε να ξέρουν από τίνος τα χέρια έχουν περάσει τόσα και τόσα που τους αφορούν.

Και το πιο σημαντικό:
Eκείνο που ξεχωρίζει το ματαιόδοξο και ιδιοτελή από τον ενάρετο και ανιδιοτελή, είναι η στάση του μπροστά στο πρόβλημα του ενός, εκείνου που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια.
Ο Κώστας ήταν πάντα έτοιμος να βοηθήσει, όχι μόνο τον φίλο και τον δικό του άνθρωπο αλλά όποιον μπορούσε. Σίγουρα, έχουν πολλοί, πολλά να πουν, για την πονοψυχιά του και τη γενναιοδωρία του.

Για όποιον δε, τον είχε φίλο, ξέρει τι θα πει αληθινός και έντιμος φίλος.
Αν είναι να μιλήσουμε για λάθη και ελαττώματα ή για εχθρούς, ίσως δεν έλειψαν ούτε τα μεν ούτε οι δε. Αλλά κάθε μέγεθος στη ζωή κρίνεται στα λιγότερα λάθη ή ελαττώματα και όχι στο κανένα.

Ο Κώστας είχε μια σπάνια ευθύτητα που ίσως κάποιες φορές σόκαρε. Και ήταν εκρηκτικός, οξύθυμος αν θέλετε. Γι αυτό ερχόταν κάποτε μια ώρα που αποχτούσε προσωρινές αντιπάθειες. Προσωρινές όμως. Επειδή την επόμενη στιγμή δεν κράταγε κακία και δεν του κράταγαν κακία. Γι αυτό και οι εχθροί του, ήταν συνήθως κι αυτοί προσωρινοί.

Ο Κώστας, τις ανάποδες στιγμές του τις πέρναγε σιωπηλός. Δεν ενοχλούσε κανέναν. Μόνο μια ερώτηση, για την οικογένειά του – που τη λάτρευε – μπορούσε να τον βγάλει από τη ραθυμία του. Τις καλές του στιγμές, τις σκόρπαγε γύρω του με κέφι και με ένα χιούμορ πειραχτικό και αξιαγάπητο. Μ αυτό το χιούμορ μπήκε ακόμη και στο χειρουργείο λίγες μέρες πριν. Παρηγοριά μας είναι κι αυτό, μαζί με το γεγονός ότι έφυγε όρθιος, χωρίς να βασανιστεί.

Ο Κώστας αφηγιόταν ταχτικά αληθινές ιστορίες. Τις έλεγε τόσο ωραία, τόσο ζωντανά, και είχε πολλές να πει. Επειδή είχε ζήσει πολλά. Επειδή είχε ζήσει τη ζωή του, έντονα, δυνατά και συναρπαστικά.
Κι αυτό κάνει τα δάκρυα του αποχαιρετισμού λιγότερο αλμυρά.

Κώστας Πετρουλάς