«Αν δε μπορείς να γράψεις το κείμενο, μην το κάνεις ρε παιδί μου», μου είπε ο συνάδελφος όταν με άκουσε σοκαρισμένη να μιλάω για ένα ερασιτεχνικό βίντεο ενός αδέσποτου σκύλου που κουβαλούσε πάνω του μία κάμερα καταγράφοντας όλα τα ημερήσια βασανιστήριά του.
«Δε γίνεται να μην το γράψω», σκέφτηκα. «Σήμερα, μπορεί να το διαβάσει κανένας άνθρωπος παραπάνω», παρηγορήθηκα.
Κι αυτό από μόνο του, είναι ένα από τα λάθη που κάνουμε κι εγώ κι εσύ και όλοι μας.
Αυτό που όλοι «ό,τι θυμόμαστε χαιρόμαστε» μόνο όταν κάτι είναι επίκαιρο και τρέντι και τον υπόλοιπο χρόνο σφυρίζουμε ανέμελα σα να μη συμβαίνει τίποτα, είναι το λιγότερο αστείο. Έχουμε βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να μας κάνουμε να αισθανόμαστε καλύτερα και κυρίως για να καλύπτουμε την ανεπάρκειά μας στη νηφάλια διαχείριση όσων η φύση μας χάρισε απλόχερα.
Πόσο εύκολο είναι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Εξαιρετικά βολικό επίσης.
«Ούτε το παιδί μου δεν έχει να φάει, αδέσποτο θα ταΐσω; Τα ζώα δεν είναι για τα διαμερίσματα. Τι να τα κάνω τα τέσσερα μικρά που γέννησε – δεν έχω χώρο! Οι τροφές είναι πανάκριβες. Ξέρεις πόσα έξοδα έχει ένα ζωντανό; Άντε μωρέ τα κ%@$%όσκυλα που δαγκώνουν και ξεσκίζουν με τα δόντια τους όποιον βρουν. Τόσα παιδάκια πεινάνε, τόσοι άστεγοι υπάρχουν, τα ζώα μας μάραναν. Βρώμισε η γειτονιά από τα βρωμόσκυλα. Οι γάτες είναι μοχθηρές. Τα αγαπάω, απλά σπίτι μου δεν τα μπορώ.Τα αδέσποτα κουβαλούν κολλητικές αρρώστιες. »
Ειδικά όσον αφορά στο τελευταίο, θεωρώ πως σοβαρότερη μεταδοτική ασθένεια είναι η βλακεία, η απανθρωπιά και ο ωχαδερφισμός. Η διαφορά μας από τα τετράποδα, δεν έγκειται στα δύο άκρα που διαθέτουν παραπάνω.
Είμαστε προικισμένοι από τη βούληση. Τα ζώα στερούνται επιλογής, δε μπορούν να αντιδράσουν στην κάθε αισχρότητα που καθημερινά βιώνουν από τον «βασιλιά» της φύσης, τον άνθρωπο. Εμείς τα παρατήσαμε έτσι στις πόλεις. Δε φύτρωσαν.
Εμείς τα πετάμε στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε.
Εμείς τα κλωτσάμε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εμείς τα βάφουμε για να πανηγυρίσουμε, εμείς και για να διαμαρτυρηθούμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά, τις ουρές, τα δηλητηριάζουμε. Τι γιατί;
Γιατί μπορούμε.
Γιατί μας πιστεύουν, γαμώτο.
Αν θέλουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς βολεμένοι από την όποια θαλπωρή του σπιτιού μας, καθώς ούτε εμάς δεν προλαβαίνουμε να φροντίσουμε, κανείς δε θα μας ταρακουνήσει.
Ούτε καν οι άστεγοι που τόσο οικτίρουμε και που με τόση παθιασμένη υποστήριξη έναντι των ζώων θα ‘πρεπε ήδη να έχουν τακτοποιηθεί όλοι.
Όσο για τους φιλοζωικούς συλλόγους; Σαπίλα και απαξίωση τους χρεώνουμε. Εμείς άλλωστε, με την εποικοδομητική καναπεδίσια κριτική μας, προσφέρουμε περισσότερα.
Αν προτιμάμε να στρουθοκαμηλίζουμε, υπάρχουν πιο ευφάνταστα επιχειρήματα, σωρό κιόλας, για να μην επαναλαμβανόμαστε.
Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι εξαιρετικά σύντομη, όση κι η παιδεία μας:
Η ευαισθησία μας περιορίζεται στη βραχεία διάρκεια μιας παγκόσμιας ημέρας. Η ημερομηνία λήξης της ορίζεται με χρονικό περιθώριο … δευτερολέπτων. Αυτών του χαριτωμένου gif που χάζεψαμε προ ολίγου στο facebook.
Δεν πειράζει. Όσο υπάρχουν άστεγοι και παιδάκια που πεινάνε, υπάρχει ισχυρό «γιατί» για την επιδεικτική και εγκληματική αδιαφορία μας.
Ως φανατικοί φιλάνθρωποι άλλωστε, δεν προλαβαίνουμε να είμαστε και φιλόζωοι.
της Ραφαέλλα Ράλλη
Πηγή: http://www.koolnews.gr/
