Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους συνοψίζεται στο πιο σύντομο ανέκδοτο: «Κτίριο Κεράνη»

Οι καλά γνωρίζοντες τεχνοκράτες από την πλευρά των δανειστών είναι αδύνατο να μη το γνωρίζουν. Πιθανότατα να το έχουν τιτλοφορήσει ήδη ως το πιο «σύντομο ελληνικό ανέκδοτο» . Για εμάς τους Έλληνες βέβαια η ιστορία του Κτιρίου Κεράνη αντανακλά μόνο στο δεύτερο σκέλος αυτού που ονομάζουμε για «γέλια και για κλάματα»…

Ουσιαστικά θα μπορούσε να αποτελεί σύμβολο της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους. Θα ήταν μάλιστα πολύ πιο αντιπροσωπευτικό να εκφωνούσε ο Γιώργος Παπανδρέου από την ταράτσα του (και όχι από το κακώς στιγματισμένο εσαεί Καστελόριζο) το περίφημο διάγγελμα του για τη μετάβαση της χώρας στην εποχή των μνημονίων.

Οι πρώην αποθήκες της καπνοβιομηχανίας Κεράνη επανήλθαν ως γνωστόν στη δημοσιότητα με την εξαγγελία του Τρύφωνα Αλεξιάδη για μετεστέγαση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών.

Η ιστορία του γεφυριού της Άρτας μέσα από το σχετικό θρύλο που έγινε δημοτικό τραγούδι μοιάζει πιο… φυσιολογική από την αντίστοιχη του αχανούς Κτιρίου της οδού Θηβών.

Το οικοδόμημα των 42.300 τετραγωνικών μέτρων στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη αγοράστηκε το 1998 από το Δημόσιο αντί 35 εκατ. ευρώ, όταν υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν ο Κώστας Λαλιώτης. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια δαπανήθηκαν περίπου άλλα τόσα για να μετατραπεί από βιομηχανικό κτίριο σε κτίριο διοίκησης. Ο αρχικός σκοπός ήταν να μεταφερθεί εκεί το ΥΠΕΧΩΔΕ – σχέδιο που εγκαταλείφθηκε εξαιτίας των αντιδράσεων των εργαζομένων του υπουργείου. Μιλάμε για εποχής που ούτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, στην ελληνική έκδοσή της, δεν θα μπορούσε να κουνηθεί στον συνδικαλισμό.

Το σχέδιο που το διαδέχθηκε, επί διακυβέρνησης Καραμανλή, ήταν η εγκατάσταση στη λεωφόρο Θηβών του υπουργείου Πολιτισμού, μαζί με το Τουριστικής Ανάπτυξης. Η πρωτοβουλία αυτή συνοδεύτηκε από νέα, ευρεία ανακατασκευή του κτιρίου. Νέες αντιδράσεις των υπαλλήλων ωστόσο, αλλά και προσφυγές στη Δικαιοσύνη, έκαμψαν και σε αυτήν την περίπτωση το φρόνημα των πολιτικών τους προϊσταμένων…

Από το 2010, ημέρες Μνημονίου, η ανάγκη για εξοικονόμηση δημόσιων πόρων γίνεται (τάχα μου) επιτακτική. Σταδιακά, κερδίζει έδαφος η ιδέα μετεγκατάστασης του υπουργείου Οικονομικών από το κέντρο της Αθήνας στον «Κεράνη». Το ετήσιο κόστος ενοικίασης γραφείων για το υπουργείο το 2011 έφτανε τα 5,7 εκατ. ευρώ για τα 19 κύρια ενοίκια (από συνολικά 51), ποσό που με τη μετεγκατάσταση θα έπεφτε στο μηδέν. Με εντολή του αναπληρωτή υπουργού Π. Οικονόμου, είχε εκπονηθεί μελέτη για τη χωροθέτηση των υπηρεσιών. Είχαν γίνει επίσης συνεννοήσεις με τον δήμαρχο Νίκαιας-Αγιου Ιωάννη Ρέντη, Γ. Ιωακειμίδη, για ειδικά δρομολόγια λεωφορείων (θα χρησιμοποιούνταν οχήματα που είχαν κατασχεθεί) τα οποία θα μετέφεραν τους υπαλλήλους από στάσεις του μετρό και των ΗΣΑΠ.

Παράλληλα, ωστόσο, μετά τη σύσταση του ΤΑΙΠΕΔ στα μέσα του 2011, το κτίριο ήταν από τα πρώτα που πέρασαν στο χαρτοφυλάκιό του. Ενώ οι σχετικές διεργασίες προχωρούσαν, η ιδέα μετεγκατάστασης του υπουργείου Οικονομικών εγκαταλείφθηκε και σειρά πήρε, από το φθινόπωρο του 2012, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.

Ο αμίαντος και η νικοτίνη

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, αναπληρωτής υπουργός τότε, ηγήθηκε της προσπάθειας ενοποίησης των υπηρεσιών του υπουργείου στον «Κεράνη». Όπως θα σημείωνε σε επίκαιρη ερώτησή του στη Βουλή δύο χρόνια αργότερα, οι υπηρεσίες του υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΥΠΑΑΤ) ήταν διεσπαρμένες σε 11 κτίρια, όλα ενοικιαζόμενα, με ετήσιο κόστος που άγγιζε τα 4 εκατ. ευρώ (προ κρίσης, ξεπερνούσαν τα 5 εκατομμύρια). Επιπλέον, το γεγονός ότι τα κτίρια ήταν ατάκτως ερριμμένα στα πέντε σημεία του αθηναϊκού ορίζοντα συνεπαγόταν -και συνεπάγεται- μεγάλη ταλαιπωρία για τους αγρότες που ταξιδεύουν από την επαρχία για να τις επισκεφθούν.

Οι αντιδράσεις, και πάλι, ήταν σφοδρές. Οι εργαζόμενοι του ΥΠΑΑΤ ήγειραν αμφιβολίες για την καταλληλότητα του κτιρίου, την προβληματική συγκοινωνιακή του πρόσβαση και την έλλειψη θέσεων στάθμευσης. Έγινε ακόμα και καταγγελία για ύπαρξη αμίαντου – την οποία ο κ. Χαρακόπουλος χαρακτήρισε «εντελώς ανυπόστατη».

Στην συνέχεια ο δήμος Νίκαιας προσπάθησε να μεταφέρει εκεί τα Δικαστήρια Πειραιά, ωστόσο λογάριαζε και αυτός χωρίς τους δημοσίους υπαλλήλους. Όπως ανέφερε κατά την διάρκεια της Συνέντευξης Τύπου ο δήμαρχος Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη μία από τις πιο αστείες δικαιολογίες που ανέφεραν οι εργαζόμενοι ήταν «ότι από την πολύχρονη χρήση ως αποθήκες καπνού οι τοίχοι έχουν ποτιστεί με νικοτίνη και κινδυνεύει η υγεία τους… Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. «Αφού δεν πήγαν οι άλλοι γιατί να πάμε εμείς…;»

Κατά την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών του 2014 εναντιώθηκαν και οι τρεις βασικοί υποψήφιοι στο ενδεχόμενο αποχώρησης των δικαστηρίων από τα όρια του δήμου (έστω και αν ο Δήμος Νίκαιας είναι γειτονικός). Ο Γιώργος Σταματογιάννης μάλιστα, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς και εκ των πρωτοστατών στην εκστρατεία κατά της μετακόμισης στο κτίριο «Κεράνη», είχε επικαλεστεί το εξής εκπληκτικό επιχείρημα στην «Καθημερινή». «Εχουν φύγει από τον δήμο πολλοί εφοπλιστές για τα βόρεια και τα νότια προάστια, έχει φύγει η ΔΕΗ… Θα ήταν το τελικό χτύπημα για τον Πειραιά. Το κτίριο των δικαστηρίων το επισκέπτονται 4.000-5.000 άτομα την ημέρα»!

Χασούρα 5,3 εκατ. ευρώ μόνο σε μια διετία

Και αφού τα χρόνια περνούσαν και το Δημόσιο δεν έβρισκε κανέναν πρόθυμο να στεγαστεί στο κτίριο, το 2014 μεταβιβάστηκε στην «Εθνική Πανγαία ΑΕΕΑΠ». Η εταιρεία αγόρασε το κτίριο, μαζί με άλλα 13, από το ΤΑΙΠΕΔ, αντί 115,5 εκατ. ευρώ. Επρόκειτο για διαδικασία sale and lease-back, διάρκειας 20 ετών, στο πέρας της οποίας η κυριότητα του κτιρίου θα επανέλθει στο Δημόσιο.

Φυσικά η χασούρα δεν ισοσταθμίστηκε αφού το ποσό αυτό δεν είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο στοίχισε η αγορά του και τα διαδοχικά έργα ανακατασκευής του. Πλέον χαρακτηρίζεται ως ένα «υπερσύγχρονο, επιβλητικό κτίριο, υψηλών προδιαγραφών, στα πρότυπα των σύγχρονων επιταγών αειφορίας, ενεργειακής εξοικονόμησης και κανόνων βιοκλιματικής δόμησης».

Αρκεί να σας πούμε ότι το κτίριο διαθέτει βρεφονηπιακό σταθμό, γυμναστήριο, βιβλιοθήκη, συνεδριακούς χώρους, κυλικείο σε κάθε όροφο και ένα πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής στον εξωτερικό χώρο, αλλά και χώρους πρασίνου. Αποτελείται από έξι ορόφους με διαμορφωμένους χώρους για την κάλυψη 2.300 θέσεων εργασίας, ενώ διατίθενται 506 θέσεις πάρκινγκ στο ισόγειο και στο υπόγειο. Επιπλέον, έχουν τοποθετηθεί ειδικά διπλά και αεροστεγανά υαλοστάσια, φωτοβολταϊκά συστήματα στην οροφή για μερική κάλυψη των αναγκών φωτισμού, αλλά και 24 ηλιακοί συλλέκτες συνολικού εμβαδού 70 τμ.

Και βέβαια, αυτά τα 115,5 εκατ. ευρώ επαναλαμβάνουμε ότι δεν αφορούσαν μόνο το συγκεκριμένο κτίριο, αλλά συνολικά 14 που είχε στην κατοχή του το ΤΑΙΠΕΔ.

Από τη στιγμή άλλωστε που το Κτίριο μεταβιβάστηκε στην εν λόγω εταιρία ξεκίνησε και η νέα «αιμορραγία» του Δημοσίου. Έως ότου παρέλθει η 20ετία είναι ευθύνη της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας του υπουργείου Οικονομικών να βρει έναν εκμισθωτή που θα καταβάλλει το μηνιαίο ποσό των 221.000 ευρώ (2,65 εκατ. ετησίως) στον νέο ιδιοκτήτη.

Με λίγα λόγια το κράτος έχει μπει μέσα 5,3 εκατ. ευρώ τη διετία που το οικοδόμημα είναι ανοίκιαστο, χώρια τα έξοδα συντήρησης και φύλαξής του (σε 24ωρη βάση).

Υπάρχουν και κάποιοι… εγκάθετοι που ανεβάζουν σημαντικά τη λυπητερή, κάνοντας λόγο για μίζες και ρεμούλες σε όλο αυτό το «γραφειοκρατικό πανηγυράκι» που στήθηκε από την αγορά και τις πρώτες εργασίες έως και τη μεταβίβαση του κτιρίου. Δεν έχουμε βέβαια λόγο να πιστέψουμε τέτοιες… κακοήθειες, σε όλους αυτούς απαντούμε ότι «στην Ελλάδα δεν ευδοκιμούν τέτοιες πρακτικές».

Το όργιο σπατάλης βέβαια δεν εξαντλείται σε αυτά τα νούμερα. Όπως ανακοίνωσε ο Τρύφων Αλεξιάδης, το υπουργείο Οικονομικών δαπανά σήμερα για τις ανάγκες στέγασης 1.027 υπαλλήλων του σε 7 διαφορετικά κτίρια το ποσό των 232.000 ευρώ μηνιαίως. Με λίγα λόγια, στην οδό Θηβών θα μπορούσε να στεγαστεί άλλο ένα υπουργείο με αριθμητικά αντίστοιχο έμψυχο δυναμικό και λίγο μικρότερο κόστος. Αντ’ αυτού, το κράτος πληρώνει τρία ενοίκια αντί για ένα, το ένα εκ των οποίων για ένα άδειο κτίριο…

Συνδικαλιστική πανστρατιά

Ο κ. Αλεξιάδης είναι πια ο νέος «εχθρός» των εργαζομένων, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει ήδη τις κινητοποιήσεις ανατροπής της απόφασης [Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ]. Σύμμαχό τους έχουν τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, Γιώργο Πιτσιλή, που επικαλείται ότι «οι υπάλληλοι δεν είναι εμπορεύματα για να τα μετακινούμε έτσι απλά, χωρίς να έχει υπολογιστεί επακριβώς τι θα σημάνει η μετεγκατάσταση τους»!

Στην ΓΓΔΕ έχει συσταθεί επιτροπή η οποία θα αναλύσει όλα τα στοιχεία κόστους αλλά και τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Την αντίθεσή τους στην μετεγκατάστασή τους στο νέο κτίριο εκφράζουν και οι σύλλογοι των εργαζομένων στις ΔΟΥ και στα Τελωνεία. Συνδικαλιστική πανστρατιά δηλαδή για να εξακολουθεί να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος το ένα ενοίκιο στην τιμή των τριών.

Τι δεν καταλαβαίνεις; Η περιοχή δεν είναι με τις συγκοινωνίες τόσο προσβάσιμη όπως αυτό στην Καραγιώργη Σερβίας (Σύνταγμα) και οι άνθρωποι ξεβολεύονται. Ασε που με γυμναστήριο και βρεφονηπιακό σταθμό στον εργασιακό χώρο θα αισθάνονται να τους κατατρύχει ο… φθόνος συγγενών και φίλων. Να λένε και «ευχαριστώ» είπες που έχουν καλή, μόνιμη εργασία και ένσημα αυτή την εποχή; Μην είσαι τόσο… κακοπροαίρετος. Ούτε, αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, να απορείς που το αφεντικό δεν σε ρώτησε όταν αποφάσισε να μεταφέρει τα γραφεία της εταιρίας. Δικό σου λάθος ήταν που δεν τον πήγες στα δικαστήρια! Κυρίως δικό σου λάθος ήταν όμως που δεν αξιώθηκες ποτέ να πάρεις μία θεσούλα (πες το και… θεσάρα, δεν θα τα χαλάσουμε εδώ) στο Αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο…

( Πηγή : http://www.koolnews.gr/ )