Παρέμβαση Ν. Γόντικα στη συνεδρίαση του ΠεΣυ για τα Κέντρα Κοινότητας και τη Σύσταση και λειτουργία Επιτελικής-Συντονιστικής Δομής Κοινωνικής Ένταξης

Η υποβολή της πρότασης (αίτησης χρηματοδότησης) της Περιφέρειας

Πελοποννήσου για την υλοποίηση του έργου «Σύσταση και λειτουργία

Επιτελικής-Συντονιστικής Δομής Κοινωνικής Ένταξης (περιφερειακή

κοινωνική Πύλη) καθώς και οι Προγραμματικές Συμβάσεις για τη συγκρότηση

και λειτουργία κέντρων Κοινότητας και Κινητών Μονάδων στις 4 από τις 5

ΠΕ (αλήθεια γιατί μόνο στις 4;) εντάσσονται στα πλαίσια της «Εθνικής

Στρατηγικής για την Κοινωνική Ένταξη που προβλέπει ανάμεσα στα άλλα,

ψίχουλα για ομάδες πληθυσμού που βρίσκονται σε ανέχεια εξαιτίας της

εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Πρόκειται για δράσεις ύψους 2.626.560.

Τροποποιήθηκαν οι όροι και να υποβληθεί εκ νέου πρόταση με άλλους όρους.

Πρόκειται για νέα δομή, που θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις

υπηρεσίες των Δήμων, με κύριο στόχο την κάλυψη των αναγκών των ευπαθών

κοινωνικών ομάδων μέσα από διάφορα προγράμματα και δομές, που

αναπτύσσονται από το Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ακόμα εργαλείο υλοποίησης της

γενικότερης πολιτικής, που θέλει την Πρόνοια και την Κοινωνική Μέριμνα να

απευθύνονται σε ομάδες πληθυσμού που βιώνουν ακραία φτώχια στο όνομα

της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής, με ταυτόχρονη στόχευση για την

ενίσχυση της επιβολής της ανταποδοτικότητας, σε όσους δύνανται να

πληρώνουν για τις εν λόγω υπηρεσίες.

Πρόκειται για νέες δομές στις οποίες θα ενταχθούν τα διάφορα

προγράμματα ευρωενωσιακά και μη και θα αποτελούν τον κεντρικό άξονα της

κοινωνικής πολιτικής. Θα συνεχιστεί η γνωστή ιστορία, ιδιώτες είτε με τη

μορφή ΜΚΟ, είτε απευθείας να λυμαίνονται κονδύλια ευρωπαϊκά αλλά κι

εθνικά, για να παρέχουν υποτυπώδεις υπηρεσίες σε κατηγορίες του

πληθυσμού, που βρίσκονται σε ανέχεια, σε αποκλεισμό.

Άλλωστε η Εθνική

Στρατηγική για την Κοινωνική Ένταξη συνδέεται άμεσα με την ανάπτυξη του

εθελοντισμού και την προώθηση, ενίσχυση παρεμβάσεων του ιδιωτικού τομέα,

της Εκκλησίας, των ΜΚΟ. Είναι σε όλους γνωστό το όργιο ρουσφετολογίας,

εκμαυλισμού συνειδήσεων, διασπάθισης κονδυλίων από Ευρωπαϊκά και

Εθνικά προγράμματα. Μόνο τα τελευταία που είδαν το φως της δημοσιότητας

για τις ΜΚΟ που εμπλέκονται στο προσφυγικό αρκούν.

Άλλωστε ρητά αναφέρεται στις εισηγήσεις σας ότι, αυτές οι δομές θα

έχουν ως αρμοδιότητα τα σχεδιασμό, το συντονισμό και την υλοποίηση

δράσεων κοινωνικής πολιτικής, θα απασχολούν εργαζόμενους με εργασιακές

σχέσεις γαλέρας, με μερική απασχόληση, με συμβάσεις έργου.

Αντί να στελεχωθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων και της

Περιφέρειας με το αναγκαίο επιστημονικό, διοικητικό και βοηθητικό

προσωπικό προχωράτε στη σύσταση των Κέντρων Κοινότητας, που αποτελεί

μια άλλη μορφή σε μια πορεία ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Υπηρεσίας,

αφού δεν προσλαμβάνετε μόνιμο προσωπικό. Όπως κάνατε και με την Τεχνική

και την Οικονομική Υπηρεσία της Περιφέρειας ποιο άμεσα, αυτή είναι η

αλήθεια.

Με αυτές τις δομές το κράτος ενισχύει τον επιτελικό ρόλο του στην

οργάνωση τέτοιων υπηρεσιών, θέτοντας το θεσμικό πλαίσιο, όμως το ίδιο

απαλλάσσεται σε μεγάλο βαθμό από το να χρηματοδοτεί και να λειτουργεί

ακόμα κι αυτό το σημερινό ανεπαρκέστατο επίπεδο προνοιακών υπηρεσιών,

πολύ δε περισσότερο να αναπτύσσει δωρεάν προνοιακές και κοινωνικές

υπηρεσίες για όλους. Δηλαδή, η κρατική ευθύνη περιορίζεται στην εποπτεία,

στον έλεγχο και την παρακολούθηση αυτών των δράσεων.

Αυτό είναι το νέο «μοντέλο του κοινωνικού κράτους», που υπηρετεί τις

σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, βασικός πυλώνας του

οποίου είναι τα ληξιπρόθεσμα προγράμματα υποβαθμισμένων παροχών των

ΚΟΙΝΣΕΠ και των ΜΚΟ, ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία. Αυτό το

«μοντέλο του κοινωνικού κράτους» δεν αφορά αποκλειστικά την περίοδο της

καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και μετά από αυτήν.

Αυτές οι δράσεις στοχεύουν επίσης στον εγκλωβισμό και στην

ενσωμάτωση του λαού, στους στόχους της αντιλαϊκής πολιτικής προκειμένου

όχι μόνο να την αποδεχθεί, αλλά να τη στηρίζει κιόλας μέσα από την ενεργή

συμμετοχή του πχ ο άνεργος να θεωρεί δική του ευθύνη το ότι δεν έχει

δουλειά, να μην απαιτεί από το κράτος δουλειά και ολόπλευρη στήριξη κατά

τη διάρκεια της ανεργίας, αλλά να γίνει «επιχειρηματίας» μαζί με άλλους

ανέργους στις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις.

Αυτή η αντίληψη συγκαλύπτει τις αιτίες αυτών των προβλημάτων, που

είναι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και η πολιτική στήριξής της, που

προκαλεί και αναπαράγει συνεχώς ανεργία, φτώχεια κ.ά., οδηγεί στην

ενοχοποίηση του λαού που είναι το θύμα, στην ενεργή συμμετοχή του στην

άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή στην ενσωμάτωση και στο

συμβιβασμό του και τελικά στην αθώωση του ίδιου του καπιταλισμού που

είναι ο θύτης.

Συμβάλλουν και με αυτόν τον τρόπο στη διαμόρφωση συνείδησης

μειωμένων απαιτήσεων, στη συμφιλίωση των εργαζομένων, των λαϊκών

στρωμάτων με τη μιζέρια, στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», προκειμένου

να μένει αλώβητος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και να εφαρμόζονται

απρόσκοπτα οι πολιτικές τσακίσματος των λαϊκών και κοινωνικών

δικαιωμάτων, φτωχοποίησης του συνόλου των εργαζομένων, για να αυξάνεται

η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Έτσι, εκτός των άλλων, επιτυγχάνεται και η διασφάλιση της

επονομαζόμενης «κοινωνικής συνοχής», δηλαδή η απορρόφηση των λαϊκών

αντιδράσεων, έτσι ώστε να μην οδηγήσουν αυτές στο αντιπάλεμα των

αντιλαϊκών μέτρων που αναπαράγουν φτωχούς, πεινασμένους και

εξαθλιωμένους. Να μην οδηγήσουν στη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής

δουλειάς, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με δημόσια

δωρεάν Υγεία – Πρόνοια, αποκλειστικής κρατικής ευθύνης για τη

χρηματοδότηση και τη λειτουργία της.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συμβιβαστούν, να δεχτούν να ζουν μέσα

στη μιζέρια, με όσα ψίχουλα «περισσεύουν» από τους καπιταλιστές. Έχουν

συμφέρον από την οργάνωση του αγώνα και της πάλης τους για να έχουν όχι

μόνο όσα σήμερα στερούνται, αλλά για να απολαμβάνουν οι ίδιοι και τα

παιδιά τους το σύνολο του πλούτου που αυτοί παράγουν, αλλά τον

καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Αυτή η βαρβαρότητα και η υποτιθέμενη φιλολαϊκή διαχείρισή της δεν

είναι μονόδρομος για τους λαούς. Σήμερα, υπάρχει το σύνολο των υλικών

προϋποθέσεων, συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος, που εάν καταστεί

κοινωνική – λαϊκή ιδιοκτησία θα μπορεί να ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τις

σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, να λύσει μια σειρά από οξυμένα λαϊκά

προβλήματα.

Για να γίνει αυτό απαιτείται μία ριζικά διαφορετική οργάνωση της

οικονομίας και της κοινωνίας, όπου στο τιμόνι θα είναι ο ίδιος ο λαός και όχι

τα μονοπώλια. Με εργατική – λαϊκή εξουσία η οποία θα κοινωνικοποιήσει τα

συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα τα κάνει λαϊκή περιουσία και θα

σχεδιάζει την ανάπτυξη με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Με βάση αυτό το σκεφτικό, αλλά και με τις μεθοδεύσεις σας, που θέλουν

να καπελώσουν να εκβιάσουν τους Δήμους και να διευρύνετε τις

αντιπαραθέσεις Δήμων και Περιφέρειας.

Ψηφίζουμε λευκό.